Binnenkort is het zover.
Dan sta ik voor een groep mensen en ga ik weer eens extra uit mijn comfortzone.
Ik verzorgde al vaker lezingen, stond al vaker voor een groep om ‘les te geven’ of een cursus of workshop te verzorgen.
Ik heb al gezongen voor publiek. Dat voelt trouwens nog steeds heel erg kwetsbaar.
Maar dit geeft nu toch nog een beetje meer roering in mijn binnenste!
Want dit is nieuw.
Een deel van mij houdt niet van nieuw, want nieuw is niet altijd vertrouwd.
Een ander deel van mij is dan weer dol op nieuw! Ze wordt er zo vrolijk en energiek van!
Deze keer zal ik er staan met een solovoorstelling: ‘Me, myself & … stilte’
Ik laat je er vrijwillig meekijken in de diepste diepten en de oppervlakkigste oppervlakkigheden van mijn zijn.
Waarom vraag je je af?
Euhm… om heel eerlijk te zijn… een deel van mij ook. Terwijl een ander deel klaar is met afremmen van wat er geboren wil worden.
Deze voorstelling wil trouwens al even geboren worden. Maar een deel van mij wist de zwangerschap te rekken naar die van een olifant…
Maar nu is het dus klaar.
De tijd is rijp.
En het olifantje wil eruit…
Dubbel
Dus hier sta ik dan. Het voelt allemaal nog wat dubbel.
’t Voelt als schaakmat, mijn benen in spagaat, met mijn rug tegen de muur.
Enerzijds bruisend en enthousiast. Het geeft al een vreugdevolle energie-boost als ik er alleen nog maar aan denk dat ik dit binnenkort met jullie mag delen.
Anderzijds wil een deel vluchten, met de staart tussen de benen.
‘Terug onder die steen jij! Ssht, stil… Laat het maar gewoon aan je voorbij gaan…’
Om heel eerlijk te zijn won deze laatste optie een tijdje geleden. De idee was rijp, de webpagina klaar, de datum geprikt,… en tegelijkertijd werd er gewoon lekker niet over gecommuniceerd. Uiteraard was er dus nog geen voorstelling.
Oef… veilig! Of toch niet? Waarom voelt het dan als een gemis?
Ohhhhh wat is dit herkenbaar in mijn leven! Zo vaak al ervaren!
Het is zeker niet de eerste keer en waarschijnlijk ook niet de laatste.
Maar niet getreurd, want de trein blijft passeren…
Net zolang tot ik instap.
En daar sta ik dus nu weer… op het perronnetje.
De deur van de wagon staat open en ik heb al een paar tenen op de eerste trede staan.
En ondertussen ontwaakt er een hele wereld in mijn achterhoofd en onderbuik.
Me, myself &… stilte
– ‘Ehhm het voelt wel eerder aan als op de rand van een klif staan hoor!’ laat de drama-queen me even weten.
“Oh-oh ik zou wel eens kunnen vallen” piept het in mijn hoofd.
– “Je wordt gedragen als je stopt met spartelen” glimlacht de liefdevolle zachte stem diep vanbinnen. Deze klinkt trouwens anders dan het hele leger persoonlijke muppets in mijn hoofd. Ze spreekt eigenlijk meestal niet echt met woorden, eerder met gevoel, begrippen, beelden en andere sensaties die boekdelen spreken. En liefdevol en motiverend zijn. Me ALTIJD vrij latend in mijn keuze, zonder het op te geven om me te inspireren.
De muppets zijn dan natuurlijk weer veel talrijker. Ze klinken bijlange niet zo liefdevol en steunend, maar Holy moly ze zijn met zovelen!!
De muppets in mijn hoofd
- ‘Ja maar wie is er hier nu in geïnteresseerd?’: moppert de twijfelaar.
- ‘Wie denk ik wel dat ik ben?’: zingen het brave, volgzame meisje en de angsthaas in koor.
- ‘Waarom zou ik het mezelf nu moeilijk maken’: zucht de luiaard in mij.
- ‘Misschien ben ik er nog niet klaar voor? Of is de tijd er nog niet rijp voor? Misschien moeten we wachten tot ik heel duidelijk zie wat ik precies ga doen, hoe ’t eruit moet zien, wat ik precies ga zeggen, hoe ze gaan reageren ;-). Als ’t écht veilig is,…’ ratelt de uitstellende perfectionist.
- ‘Dat is toch wel écht heel kwetsbaar hoor? Waarom zou je jezelf dit aandoen?’ vindt de vluchter in mij.
Een ander kamp muppets heeft dan weer andere stemmen, die gehoord willen worden.
- ‘Doe nu eens niet flauw en spring gewoon’: zegt de ongeduldige.
- ‘Je kan hier heel wat mensen een plezierige, speelse en tegelijkertijd herkenbare ervaring mee bezorgen!’: vindt de helpende redder in mij.
- O, O, onmiddellijk reactie uit het andere kamp: ‘Jana, wie denk je nu wel echt dat je bent!!!!’
- ‘Je hoort dit gewoon te doen, want het blijft elke keer terugkomen. ’s Nachts in je dromen, overdag in flitsen. Je MOET dit gewoon doen’: pusht de dwingeland.
- ‘Wie zegt dat je je dat niet gewoon allemaal verbeeldt?’: oppert de voorzichtige.
- ‘Je weet dat je dit niet voor jezelf hoort te houden, je hebt iets te delen en te doen in deze wereld. Je hoort geschenken gewoon niet voor jezelf te houden’: weet de volgzame onderdaan van God te vertellen.
Dit is nog maar een handvol stemmen, die naar aanleiding van deze voorstelling in mijn hoofd strijden om gehoord en gehoorzaamd te worden. Ze hebben soms wel ergens een punt. Ze vertegenwoordigen zeker en vast behoeftes en angsten die gezien willen worden. Alleen,… wat kunnen ze opdringerig zijn met z’n allen!
Een echte poppenkast -soms vriendelijk, soms hevig kibbelend, soms zelfs naar het agressieve toe- speelt zich dagelijks op de achtergrond af in mijn hoofd.
Elke gedachte draagt de bijhorende fysieke sensaties en emoties mee in zijn rugzak.
En ik?
Ik sta erbij en ik kijk ernaar.
Ale, toch steeds vaker.
Een hele verademing met vroeger!!! Toen ging dat hele circus dagelijks met mij aan de haal. Ik voelde me regelmatig alsof er een bulldozer over me heenreed of ik helemaal zat van de paardenmolen werd afgegooid of net niet helemaal verdronken was in die heftige zee van prikkels.
Vermoeiend… zelfs uitputtend.
Me regelmatig berovend van mijn levensvreugde, tot op het depressieve af.
Bang om fouten te maken, vergeten te genieten van het leven. Daar leek toen bij momenten zelfs gewoon geen ruimte voor te zijn.
Ik werd geleefd door de stemmen in mezelf en die uit de omgeving. Achteraf bekeken, weet ik zelfs niet welke het luidst, meest manipulatief en destructief waren…
En ik, en ik, en ik…
Ik,
wie is dat dan trouwens?
Niet die stemmen…
Niet de sensaties…
Niet de gevoelens…
Zelfs niet mijn lichaam…
Ik kan dit allemaal observeren, ik word het gewaar, ik zit er soms middenin, dan weer aanschouw ik alles van wat verderaf,…
De ene seconde voelt het alsof ik midden op een kruispunt in een drukke stad alles voorbij voel snorren, en een seconde later is ze er weer… die zalige rust, die STILTE.
Dat nulpunt waar ik mezelf écht kan voelen.
Waar ik tegelijkertijd een heel stevige bodem (of zachte bedding) voel en tegelijkertijd vleugels heb en geniet van de wind die me draagt…
De kracht van STILTE
Deze stilte wil ik graag met jullie delen.
Niet op de old-school manier, door een aantal technieken aan te reiken die je daar kunnen in ondersteunen. Wel door het letterlijk en figuurlijk voor te leven op het podium.
Ongecensureerd.
Puur.
In alle eenvoud en tegelijkertijd met oog voor de complexiteit.
Ik heb de intentie om je écht te laten meekijken, zowel in de chaotische muppetgemeenschap op het podium van mijn hoofd als in de rust achter de schermen.
Wat mag jij verwachten?
Ik hoop dat het grappig zal zijn.
Misschien zelfs wat ontroerend en rakend bij momenten.
Wat ik bijna zeker weet is dat het herkenbaar zal zijn… en relatief ongevaarlijk.
Als je jezelf ook nog maar voor een klein percentage meende te herkennen in wat ik hierboven allemaal met je deelde… dan vermoed ik dat je echt wel zal smullen van deze avond.
Een avond waar ik vrijwillig figuurlijk voor je uit de kleren ga en je laat meekijken in wat er op dat moment te beleven valt in me, myself… & ja hoor… zeker ook in de STILTE!!!
Zonder maskers, met de nodige humor, drama én relativering.
Wil jij er graag bij zijn?
Klik dan HIER voor nog wat meer info over de voorstellingsavond op vrijdag 1 augustus 2025 om 19.30u.
Je plekje reserveren kan vanaf NU!
Stuur me een mailtje naar info@janaschoefs.be