Van zon naar regen: over balans, bugs en innerlijke vrede
De buien van vandaag staan in schril contrast met de warme zonnestralen van een paar dagen geleden. Persoonlijk ben ik eerder een zonnelover…
En toch… voel ik vandaag dankbaarheid voor de regendruppels.
Ze brengen niet enkel verkoeling, maar openen een deur naar evenwicht — in de natuur, én in mezelf. Verademing, herstel… een zachte uitnodiging tot balans. Voor de aarde, en voor menig lijf.
Is het niet vaak zo met het leven zelf?
Dat we spontaan voorkeuren voelen voor bepaalde dingen, kwaliteiten, gedachten, gedragingen, gevoelens, sensaties, gewaarwordingen… En dat ons brein daar een labeltje ‘goed’ op plakt? Waardoor automatisch het tegenovergestelde — het zogezegde ‘slechte’ — in het leven wordt geroepen?
Wie heeft nog nooit ervaren dat als de weegschaal te lang naar de “goede” kant overhelt, het plots niet meer zo goed voelt? En dat net datgene wat je in eerste instantie liever vermijdt, soms de sleutel blijkt tot herstel?
Voor mij is het een zalige gewaarwording wanneer zulke kunstmatige juist/fout-constructies in mijn hoofd oplossen in een wolk van relativering.
Soms mijmer ik dan zachtjes:
Hoe zou de wereld eruitzien als we wat minder krampachtig vasthielden aan de ‘highs’ en minder verzet boden tegen de ‘lows’ van het leven?
Of het nu gaat om mensen, dingen, gevoelens, titels — ’t is me allemaal om ’t even.
Zou de perfectie van het leven dan niet veel makkelijker kunnen doorstralen in de imperfectie van elke dag?
Hoeveel meer RUST en VREDE zouden er dagelijks overvloedig gevoeld, gedeeld en ontvangen kunnen worden op onze prachtige blauwe planeet?
Moet het echt ingewikkelder zijn dan elk moment te leven zoals het komt — in goede én slechte tijden? Het moment te respecteren zoals het zich aandient, en er het beste van maken? Vertrouwend, en diep vanbinnen wetend dat je altijd wordt voorzien van wat nodig is om er sterker, wijzer en liefdevoller uit te komen?
Het leven is veel te kostbaar om onze beperkte tijd hier te verspillen aan overmatige analyses, vasthouden aan het verleden, of controle en verzet uit angst voor de toekomst. Wachten op betere tijden… terwijl het leven stiekem aan je voorbijglijdt.
Is het een doodzonde om gewoon dankbaar en gelukkig te zijn met wat nú is?
Ik ben vooral dankbaar dat ik het mezelf steeds meer gun om dit ten volle te mogen ervaren — ongeacht hoeveel stormen er wereldwijd ook woeden.
Want één van de hardnekkigste ‘bugs’ in mijn brein hield me jarenlang klein: het idee dat ik pas écht gelukkig mocht zijn als álle anderen dat ook waren. Uit loyaliteit aan het verdriet van de wereld hield ik mezelf tegen. Maar uiteindelijk werd niemand daar beter van.
Vrede zit niet in de wereld. Vrede zit in mij. In jou. In ieder van ons.
En misschien is het niet onze taak om die vrede koste wat het kost in de buitenwereld te zoeken of te beschermen… maar simpelweg om de vonkjes ervan in onszelf weer te herontdekken — en die ongeremd uit te laten waaieren naar alles en iedereen om ons heen.
Wat als JIJ die vrede, rust en liefde BENT?
Wat zou dat veranderen in hoe je leeft, praat, denkt? Wat zou er gebeuren als we, met z’n allen, slechts één seconde tegelijk contact konden maken met die diepe kern van eenheid in onszelf?
Ik vraag het me af…
En intussen zorg ik zacht voor mijn eigen innerlijke waaklamp.
Ik kies steeds vaker voor de stilte die in mij fluistert.
Solovoorstelling “me, myself &… stilte” — vrijdag 1 augustus
Daarin neem ik je graag mee in die lagen rust en vrede in mezelf. En met evenveel liefde laat ik je zien hoe mijn overactieve brein me de ene bug na de andere toont — als ik durf kijken en zien.
Welkom om te komen kijken, voelen en misschien ook een sprankeltje van jouw eigen vrede op te rapen onderweg.