Ruimte, rust, STILTE…
Zo’n kostbaar goed in mijn beleving.
Een hele speeldoos, waar zóveel in te ontdekken valt.
De kern waaruit spontaan zoveel moois, wonderlijks en nieuws kan ontstaan.
Genieten van de pauze tussen twee ademhalingen.
Genieten van de stilte tussen twee gedachten.
Genieten van de rust tussen twee acties.
Genieten van de ruimte en afwisseling van stilte en beweging in je lijf.
Genieten van de schoonheid, de energie, de liefde, de dankbaarheid, de rijkdom…
die op die momenten met een vergrootglas zichtbaar worden gemaakt.
Genieten van deze prachtige geschenken die het leven te bieden heeft,
is iets wat ik stap voor stap weer mocht leren in mijn leven.
Zelfs na jaren oefenen betrap ik mezelf nog wel eens op dat “zweepje”,
waarmee ik denk dat ik weer “achter mijn veren” moet gaan.
Gelukkig merk ik de onrust, de gejaagdheid, de spanning, frustratie of de verdrietige onderlaag
(vaak) snel genoeg op om terug te schakelen.
En dan kan ik de versnelling of (re)actie — die al in de startblokken stond uit gewoonte —
gewoon aan me voorbij laten gaan.
Om van daaruit bewust te kiezen voor vertraging.
In die vertraging vang ik dankbaar een glimp op van rust,
stilte en de zachte ruimte die dat met zich meebrengt.
Heel eerlijk?
Op dat schakelmoment stel ik mezelf soms nog in vraag.
Voel ik een vleugje schuldgevoel.
Voel ik me ongemakkelijk bij het gemak dat ik mezelf steeds meer gun.
De waarden van de “wereld” spinnen nu eenmaal graag de illusie
dat je alleen met “hard werken” iets kan bereiken.
Dat het veel en snel moet zijn.
Dat het belangrijk is om je zorgen te maken —
zodat je toekomstige problemen zou kunnen voorkomen.
Misschien geloof jij dat op dit moment ook nog?
Maar… is dat ook écht zo?
Heeft “zorgen maken” ooit iets waardevols bijgedragen aan de kwaliteit van je leven?
Of waren het eerder je vermogen om gezonde keuzes te maken,
je moed om dingen aan te pakken als ze zich aandienen,
je bereidheid om te oefenen waar groei nodig was,
je mildheid in het aanvaarden van wat je niet kon veranderen
en je kracht om los te laten wat niet meer bij je paste —
die met de échte eer mogen gaan lopen?
Brengt enkel (hard) werken je succes?
Of heb je ook al mogen ervaren
dat wanneer je ruimte laat voor het leven en haar magische golven,
een “bescheiden” en gerichte inspanning je helemaal geen energie hoeft te kosten?
Integendeel zelfs…
Is het leven überhaupt te controleren?
Is dat wenselijk? Of zinvol?
Misschien zijn mensen — net als diamanten of parels —
juist het mooist dankzij zowel de voorspoed als de tegenspoed die het leven aanreikt.
Heb je al eens ervaren hoe zalig vertraging kan voelen in je lijf en in je hoofd,
als je weer wat meer in contact komt met dat ritme?
Heb je al eens die kinderlijke blijheid gevoeld
als je beseft dat het genoeg is?
Dat je ook zonder méér nu al helemaal teVREDEn mag zijn?
En heb je dan misschien ook ontdekt
dat méér en moeiteloze actie vanzelf ontstaan —
zoals een inademing vanzelf volgt
nadat je aanwezig bent gebleven in de pauze na je uitademing?
Je hoeft dat niet te controleren.
Je gaat heus niet zomaar stikken.
In die kostbare pauzes in mijn dag en mijn leven
ontdek ik telkens opnieuw de schoonheid van het moment.
De oplossingen voor de vraagstukken.
De groei dankzij de uitdaging.
De verwondering en vreugde van het zijn, het bewegen, het leven.
Terwijl ik dit schrijf, zie ik de kat languit genieten in het zonnetje.
Onze hoogbejaarde hond maakt speelse buitelingen in het gras.
In een flits denk ik aan baby Mona,
die heerlijk genietend al haar zintuigen gebruikt —
bewust van haar lijfje, van het bewegen,
en de geluidjes die ze uit haar mondje tovert.
En ik voel: ik ben dankbaar dat ik leef.
Soms denk ik: eigenlijk lijk ik eerder een diertje… of een reuze baby.
Vanmorgen zat er een nieuwsbrief in mijn mailbox.
Er werd gesproken over een “possibilist”:
iemand die, ondanks alles, de mogelijkheden,
de schoonheid en de kansen blijft zien —
ook al zitten ze diep verstopt.
Ik vermoed dat ik zo iemand ben. 🙂
En weet je wat?
Ik ben er dankbaar om.
En meer dan bereid om er ook anderen mee te besmetten,
waar en wanneer ik maar kan!
Maak je deze zomer graag wat extra tijd voor vertraging en herbronning?
Op dinsdag 22 juli is er nog plek voor de Klankhealing.
En op vrijdag 1 augustus neem ik je graag mee in mijn hoofd en leven tijdens de solo-voorstelling:
me, myself & … stilte.
Daar laat ik je met veel liefde even proeven
van het laveren tussen gedachten en andere menselijke kabaalmakers —
én de oorverdovende stilte,
die ondanks alles altijd ergens te vinden blijft…