Lang geleden werd ik bijna continu heftig overspoeld door wat ik “voelde”…
Dat dacht ik toch.
Wat ik toen nog niet wist, was dat het vooral mijn manier van reageren op gevoelens was die me parten speelde. Mijn omgang met onrust en spanning, mijn overactieve en daardoor overprikkelde brein en zenuwstelsel.
Wat ik toen nog niet kon, of geleerd had, was op een veilig aanvoelende manier spanning en emoties reguleren.
In plaats van nieuwsgierig te ontdekken en bewust te ervaren wat ik voelde, dacht ik dat ik het moest controleren, onderdrukken, veranderen, forceren…
Mijn oordeel over mijn zogezegde ‘ondermaatse’ gedrag, en de gedachte dat ik niet goed genoeg was, waren misschien nog strenger, killer en liefdelozer dan wat ik uit de omgeving te horen kreeg.
Uren, dagen, weken, misschien zelfs maanden en jaren was ik ‘niet thuis’ in mijn eigen lichaam en leven.
Letterlijk en figuurlijk.
Ik voelde me een vreemde in mijn eigen lijf.
Ik gedroeg me niet zoals ik dat zelf het liefst had gewild.
Ik voelde me gefaald, op zoveel vlakken.
Ik behandelde mezelf als een ongewenste gast. Iemand die zich moest aanpassen, moest veranderen… dan zou het misschien goed komen.
Mijn aandacht ging bijna voortdurend naar de buitenwereld: wat ik dacht dat er van mij verwacht werd, brandjes blussen, vrede stichten, bevestiging zoeken…
Ik had geen idee dat ik mezelf daarmee opbrandde.
Dat ik mezelf voortdurend in staat van oorlog plaatste.
Dat ik mezelf liefdeloos in de steek liet.
Ik had niet door dat dit me zo moe maakte.
Dat het me machteloos en verdrietig tegelijk maakte.
En dat ik mezelf onbewust telkens opnieuw bevestigde in het geloof dat ik niet goed genoeg was.
Als ik even niet bezig was met de buitenwereld, dan zaten mijn gedachten in het verleden.
Terugdenkend aan wat ik beter had moeten doen. Of aan tijden die zogezegd beter waren dan nu.
Ook daar zag ik niet hoe dit me melancholisch maakte, en soms zelfs ronduit depressief.
Of ik vluchtte vooruit.
Denkend aan de toekomst.
Plannend, problemen bedenkend om ze tegelijk al proberen op te lossen.
De uitkomst zien als verlossing, het moment waarop alles eindelijk goed zou zijn…
Niet beseffend dat ik mezelf daarmee onderdompelde in angst.
Weer maar eens mezelf de boodschap gevend dat ik niet volstond, moest veranderen, en misschien zelfs onmogelijk zou kunnen slagen.
Mijn aandacht was overal, behalve in het hier en nu. Behalve thuis in mezelf.
Ik werd regelmatig bestempeld als ‘overgevoelig’, ‘te goed’, of ‘niet opgewassen tegen de wereld’.
Men vond dat ik ‘harder’ moest worden. Want anders zou ik het nooit redden.
Wat de omgeving niet wist, was dat die hardheid er al in overvloed was.
Een pantser aan de buitenkant, dat me hopelijk kon beschermen tegen aanvallen van buitenaf.
En een strengheid naar binnen toe die alles oversteeg.
Ik reed voortdurend met de handrem op.
Pas jaren later begon ik beetje bij beetje te beseffen wat ‘voelen’ eigenlijk écht betekent.
En toen ging er een hele nieuwe wereld voor me open.
Voelen bleek niets te maken te hebben met denken, controleren of hard werken.
Het werd weer een synoniem van ZIJN.
Aanwezig zijn. Bewust ervaren.
Opmerken wat er nu, op dit moment, te beleven valt.
Zonder oordeel.
Zonder censuur.
Zonder het te willen uitvergroten of wegduwen.
Zonder muurtjes, pantser of controle.
In plaats van harder, werd ik zachter.
In mijn denken, voelen, waarnemen, handelen, oordelen.
De gevoelens die ik ooit liever niet wilde toelaten, bleken zich als vanzelf op te lossen zodra ik ze écht toeliet. Zonder ze te voeden met gedachten.
Het voelen kende veel meer lagen dan ik ooit had kunnen bedenken.
En tot op de dag van vandaag ontdek ik nog steeds nieuwe nuances.
Mijn zintuigen zorgen niet langer voor overprikkeling.
Ze dienen nu als liefdevolle gids, die me helpt navigeren door mijn leven.
Ze maken wonderlijke details zichtbaar en tastbaar, waar ik vroeger aan voorbijging.
Ze geven kleur aan mijn bestaan.
En ze helpen me niet alleen thuis te zijn in mijn lichaam, maar ook in mijn relaties én in het leven op aarde zelf.
Voelen bleek de sleutel om ook het goddelijke voluit toe te laten.
De vrede, harmonie, rust en liefde die ik vroeger zo krampachtig zocht in de buitenwereld, stroomt nu steeds meer over van binnenuit.
Al jaren wijd ik me in mijn werk aan het helpen herinneren.
Anderen ondersteunen om op eenvoudige wijze, via het voelen, opnieuw deze waardevolle kwaliteiten in zichzelf te ontdekken.
Letterlijk en figuurlijk weer thuis zijn in je lichaam en leven…
Dat leer je niet uit boeken.
Dat ontwaakt, beetje bij beetje, als je nieuwsgierig genoeg bent om de ontdekkingsreis aan te gaan.
Een reis die niet naar verre oorden voert, maar die heel dichtbij begint.
Dichter dan je ooit bent geweest.
Wil jij ook graag ervaren wat de kracht van bewust ZIJN voor jou kan betekenen?
Wil je herontdekken wat VOELEN nu écht voor jou inhoudt?
Ontdek dan de thuiscursus ‘Voelen, hoe doe ik dat?’
In 20 inspirerende podcasts word je liefdevol bij de hand genomen en mag je aan den lijve ervaren dat je jezelf niet hoeft te veranderen.
Je mag gewoon weer ontdekken wie je werkelijk bent – diep vanbinnen.
Geniet nu zelfs zijdelijk van de zomeractie:
Koop 1 cursus en krijg er een tweede gratis bij. Het volledige aanbod en de voorwaarden vind je HIER terug.