Stormen van het leven
Soms lijkt het leven plots tegen te werken, als de wind weer opsteekt…
Je verliest je evenwicht, voelt weerstand, wilt weg uit wat er nu is.
En toch… juist daar, midden in de storm, blijkt vaak iets kostbaars te schuilen.
Een uitnodiging om anders te kijken, zachter te ademen, meer te zijn.
Geen zenmeester, maar geboeide leerling
Ik zeg dit trouwens niet als iemand die het allemaal al onder de knie heeft.
Ik ben geen zenmeester die onaangedaan door het leven zweeft — verre van.
Ik ben iemand die elke dag opnieuw mag oefenen, soms struikelt en dan met verwondering ervaart welk hemelsbreed verschil het maakt
wanneer ik mezelf eraan help herinneren om niet te vechten tegen wat is.
Heb je misschien ook al eens ervaren dat weerstand zich soms vermomt als rechtvaardigheid of controle,en dat juist daar, in het loslaten, de rust te vinden is waar we zo naar verlangen.
Weerstand is er om herkend te worden
Op een fractie van een seconde kan het de stress door je lijf laten gieren…
Weerstand tegen wat er op dit moment ervaren wordt of gebeurt in je leven.
En ja, het is niet altijd prettig als pijn, heftige emoties, vertraging of tegenwerking je pad kruisen — of wanneer gedrag van anderen je rust lijkt te verstoren.
Maar wie heeft je ooit verteld dat het mogelijk, laat staan gezond, zou zijn als alles altijd volgens jouw zorgvuldig uitgedachte script zou verlopen?
Misschien heb jij, net als ik, ook al ervaren dat het soms juist in die donkerste momenten is dat het mooiste licht zichtbaar wordt.
Weerstand kent vele gezichten: verontwaardiging over onrecht, frustratie over wat niet vooruitgaat, de wens dat dingen of mensen anders zouden zijn dan ze zijn…
Ze lijken wel in overvloed uitgedeeld te zijn hier op aarde.
De tol van weerstand
Ik weet niet welke vormen jij herkent in je eigen leven, maar mijn ervaring heeft me geleerd dat deze reacties — hoe begrijpelijk ook — vaak vooral stress toevoegen.
Ze veranderen zelden iets aan de situatie, behalve dat ze me soms nog dieper vastzetten in overlevingsgedrag.
En eerlijk? Op die momenten ben ik niet bepaald mijn meest liefdevolle zelf.
Soms vraag ik me zelfs af of dat niet de grootste vorm van vervuiling is op aarde: onbewuste medeplichtigheid aan datgene waar we ons zo tegen verzetten.
Betekent dit dan dat je gewoon moet berusten, bij de pakken neerzitten en alles maar ondergaan?
Zeker niet.
Vechten of bewust handelen in vrede
Er is een wereld van verschil tussen bewust en ontspannen omgaan met wat er is — kijken wat binnen jouw mogelijkheden ligt, hulp vragen waar nodig, grenzen stellen, stappen zetten richting verandering —en vechten tegen wat je niet wilt.
Vechten uit frustratie, uit woede, uit de drang om alles onder controle te houden.
Want dan verlies je gemakkelijk het zicht op jezelf én op de realiteit.
En vergeet je dat ook de storm zijn nut kan hebben.
Stilvallen en leren
Soms is het net het stilvallen dat toont waar iets anders mag.
De afwijzing die je kracht helpt ontdekken.
De pijn die je wijst op waar meer zorg nodig is.
Het verlies dat ruimte maakt voor iets wat beter bij je past.
Groei verborgen in ongemak
Meer en meer ervaar ik dat niets zomaar gebeurt.
Dat er in elk moment — ook in het ongemakkelijke — een kiem van groei schuilt.
Een uitnodiging tot waarachtigheid, tot eenvoud, tot verbinding met wat echt leeft.
Misschien krijgen we niet altijd wat we willen, maar vaak wél wat we nodig hebben om steeds dieper te worden wie we in wezen al zijn.
Niet als afgesneden individu, maar als deel van een groter, liefdevol geheel.
Zen-zijn in de storm
En precies dáár gaat de lezing ‘Zen-zijn ’ over.
Rust vinden middenin het leven zoals het is.
Niet over het creëren van een windstil leven, maar over leren genieten van de wind zelf — van de beweging, de verandering én van de stille onderlaag van rust die er altijd is. Ook midden in de storm.
Misschien voel jij ook het verlangen om die rust weer te herkennen, om even stil te staan en te ademen in wat er nu is.
Hier lees je meer over de lezing en het verdere aanbod errond.